Bylica piołun - co to za zioło?

Bylica piołun (Artemisia absinthum L.), potocznie znana jako piołun, należy do rodziny astrowatych (Asteraceae). Jest to roślina rosnąca powszechnie w całej Europie, Ameryce Północnej, zachodniej Azji, a nawet w północnej Afryce. Bylica piołun dorasta do wysokości ok. 80 cm, ma wzniesione, rozgałęzione pędy z liśćmi o srebrzysto-zielonym zabarwieniu. W połowie lata rozpoczyna się kwitnienie piołunu - na polach i łąkach pojawiają się charakterystyczne, żółte kwiaty, przypominające kuleczki. Cała roślina wydziela specyficzny, korzenny zapach, po którym bardzo łatwo można ją rozpoznać.

Piołun - działanie

Ziele piołunu (Herba Absinthii) swój gorzki smak zawdzięcza zawartości związków goryczowych, m.in. absyntynie. Olejek eteryczny, występujący zarówno w zielu, jak i w liściach piołunu, stanowi źródło tujonu.

Bylica piołun - jak stosować?

Ziele piołunu w formie różnych przetworów zaleca się podawać w przypadkach niestrawności i okresowych utratach apetytu. Formę i dawkowanie zawsze powinien przepisać specjalista po konsultacji lekarskiej. Piołun stosuje się w krótkich okresach z przerwami, nie przekraczając zaleconych dawek.

Czy piołun zwalcza pasożyty?

Pasożyty skórne oraz pasożyty przewodu pokarmowego są wciąż obecne w naszym życiu - nawet mimo wysokiego stopnia higienizacji. Aby chronić się przed nimi, często sięgamy po naturalne metody.

Czy piołun jest bezpieczny dla kobiet w ciąży?

Kobiety w ciąży oraz w czasie laktacji nie powinny stosować przetworów piołunu. Działanie rozkurczowe, które wykazują substancje aktywne zawarte w zielu i liściach, może być niebezpieczne dla utrzymania ciąży. Istnieje ryzyko poronienia oraz innych skutków ubocznych.

Przeciwwskazania do spożywania piołunu

Istnieje kilka przeciwwskazań do wewnętrznego przyjmowania naparów czy syropów na bazie ekstraktu z piołunu. Jednymi z nich są wrzody dwunastnicy i żołądka. Nie stosować długotrwale, gdyż może to grozić zaburzeniami układu nerwowego.

Przyczyny pojawiania się niestrawności

Dyspepsja to inne określenie na niestrawność oznaczającą złe trawienie pokarmów. Schorzenie związane jest z szeregiem objawów ze strony układu pokarmowego, najczęściej zlokalizowanych w nadbrzuszu środkowym. Osoby z niestrawnością cierpią na pieczenie, uczucie szybkiej pełności żołądka oraz ból z tym związany. Obecnie wyróżnia się dwie rodzaje dyspepsji: organiczną oraz czynnościową. Ta pierwsza może powstawać jako efekt choroby refluksowej przełyku, zapalenia dróg żółciowych, wrzodów żołądka lub dwunastnicy. Może też pojawiać się na skutek długotrwałego przyjmowania leków np. niesteroidowych leków przeciwzapalnych, antybiotyków lub preparatów żelaza. Dyspepsja czynnościowa z kolei ma nie do końca poznaną etiologię. Jedna z możliwych hipotez mówi o nieprawidłowej kurczliwości niektórych części układu pokarmowego.