Rooibos
Herbatki rooibos zyskują coraz większą popularność zarówno ze względu na specyficzny smak, jak i znaczące właściwości prozdrowotne, głównie dzięki obecności przeciwutleniaczy.
Herbatki rooibos zyskują coraz większą popularność zarówno ze względu na specyficzny smak, jak i znaczące właściwości prozdrowotne, głównie dzięki obecności przeciwutleniaczy.
Nazwa „herbata” wzięła się jedynie od sposobu zaparzania i spożycia, w rzeczywistości rooibos nie ma nic wspólnego z tradycyjną herbatą. Natomiast nazwa "rooibos" pochodzi z języka afrikaans, gdzie słowo "rooi" znaczy czerwony, zaś "bos" - krzew. Czerwonokrzew jest dwumetrowym krzewem uprawianym w górach Cedarberg w południowej Afryce. Jego liście mają postać igiełek, osiągających długość od 10 do 50 mm. Krzewy rooibos kwitną w październiku, liście zbierane są w okresie od lutego do kwietnia.
Czerwonokrzew uprawiany jest w środowisku, w którym występuje naturalnie, ze względu na wyjątkowo korzystne dla jego rozwoju warunki. Dzięki nim uprawa jest w wysokim stopniu oparta na ekologicznych, naturalnych metodach.
Rdzenna ludność afrykańska poddawała liście czerwonokrzewu obróbce poprzez siekanie, tuczenie, zgarnianie, a następnie suszenie na słońcu. Z powstałego suszu można już było przygotowywać napar. Zwyczaj ten przejęli holenderscy osadnicy, którzy wkrótce również zasmakowali w czerwonym, aromatycznym napoju. Aż do lat trzydziestych dwudziestego wieku, herbata rooibos była trudno dostępna poza Afryką. Rooibos przywędrowała do Europy za sprawą rosyjskiego kupca Benjamina Ginsberga, który zdecydował się na jej eksport i sprzedaż. Wkrótce rozpoczęto regularne uprawy pod działalność komercyjną. Jednakże prawdziwy rozkwit zainteresowania czerwonym naparem miał miejsce w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Wtedy właśnie, głównie za sprawą Japończyków, rozpowszechnione zostały wyniki badań nad afrykańskim krzewem, mówiące wprost o jego prozdrowotnych właściwościach.
Herbata rooibos nie zawiera kofeiny, teiny oraz garbików, które czarnej herbacie nadają charakterystycznej goryczy. Liście czerwonokrzewu są źródłem przeciwutleniaczy, takich jak aspalatyna, nothofagin, polifenole, flawonole i dihydrochalkony. Antyoksydanty te charakteryzują się wysoką zdolnością usuwania wolnych rodników, pomagają chronić komórki i tkanki przed utlenianiem, tym samym pomagają we wzmocnieniu sił obronnych naszego organizmu. Ponadto, rooibos zawiera również dużą ilość witaminy C, wapnia, cynku, potasu, sodu, magnezu, fluoru, miedzi, żelaza i manganu. Poprzez obniżanie stężenia hormonów stresu, rooibos przyczynia się do osiągnięcia stanu optymalnego relaksu.
Picie herbaty rooibos jest wyjątkowo bezpieczne, ponieważ nie daje praktycznie żadnych efektów ubocznych.
Herbatki rooibos dostępne są w postaci suszu na wagę oraz w papierowych torebkach do zaparzania.
Prawidłowo ususzone liście czerwonokrzewu dają napar o intensywnie brązowoczerwonej, głębokiej barwie i słodkim smaku. W produkcji komercyjnej pojawiają się również herbaty o niższej jakości, co jednak łatwo jest zweryfikować. Herbatę rooibos zaparza się przez około pięć minut. Do jej parzenia dobrze jest użyć papierowych filtrów, które najlepiej oczyszczą napój z drobnych elementów.