Czym są bobomigi?

Małe dzieci, choć jeszcze nie potrafią mówić, doskonale wiedzą, w jaki sposób komunikować swoje potrzeby. Niestety dorosłym nie zawsze udaje się je prawidłowo rozszyfrować. Z czasem opiekun uczy się dziecka i wie, o co może mu chodzić. Istnieje jednak pewne rozwiązanie, które cieszy się dużą popularnością wśród terapeutów i rodziców. Mowa tutaj o bobomigach – prostych gestach, dzięki którym komunikacja między dzieckiem a dorosłym staje się łatwiejsza, szczególnie gdy dziecko jeszcze nie potrafi mówić. Gesty te zostały opracowane na bazie języka migowego, mogą być stosowane w każdej rodzinie, również w tej z występującymi zaburzenia słuchu. Bobomigi są łatwe i szybkie do opanowania (nauka trwa około 2 miesięcy). Ponieważ dziecko swoje pierwsze słowa wypowiada około 11-12 miesiąca, posługiwanie się bobomigami daje szansę na znacznie wcześniejszą komunikację między dzieckiem a dorosłym.

Warto pamiętać, że nie każde dziecko zaczyna mowę książkowo, zdarzają się opóźnienia, stąd też nauczenie dziecka „dziecięcego języka migowego” może przynieść ogromną korzyść. Gesty bobomigów obejmują najbardziej podstawowe czynności i przedmioty z życia dziecka, takie jak:

• daj,
• pić,
• jeść,
• spać,
• zabawka.

Wiele bobomigów, o których nawet nie mamy pojęcia, dzieci stosują już w pierwszych miesiącach życia.

Skąd się wzięły bobomigi?

Bobomigi swoje początki zawdzięczają tłumaczowi języka migowego Josephowi Garcii, który zauważył, że dzieci niesłyszące znacznie szybciej komunikują się z rodzicami poprzez gesty. Co więcej, wysnuł wniosek, że następuje to nawet szybciej niż w rodzinach, w których nie ma zaburzeń słuchu. Joseph Garcia był tak zaintrygowany tym tematem, że zaczął się w niego zagłębiać i próbował wykorzystać komunikację przy pomocy gestów ze zdrowymi niemowlętami, co przerosło jego oczekiwania i dało szansę na wprowadzenie nowatorskiej metody Sign2Baby. Polskim odpowiednikiem tej metody są stworzone przez dr Danutę Mikulską bobomigi.

Jak wygląda nauka bobomigów?

Naukę bobomigów można rozpocząć już u 6-miesięcznego dziecka. Należy jednak pamiętać, że dziecko musi być zdrowe, zainteresowane światem, rodzicami i wykazywać chęć kontaktu oraz samo starać się go nawiązywać. Warto też zaangażować w naukę wszystkie osoby zajmujące się dzieckiem, dzięki czemu będzie szła ona sprawniej, a komunikacja między dzieckiem a dorosłymi będzie coraz lepsza i nastąpi wcześniej. 

Nauka bobomigów nie jest skomplikowana. Polega na wprowadzeniu ustalonych gestów podczas wykonywania konkretnych czynności i mówienia do dziecka, np. rodzic mówi do dziecka „Czas spać” z jednoczesnym wykonaniem gestu przyłożenia dłoni do ucha lub „Czy chcesz soczku?” wraz z gestem jakby rodzic pił ze szklanki. 

Miganie do dziecka powinno mieć charakter całościowy, tj. łączyć mówienie, gesty, mimikę i ruchy ciała (podobnie jak w języku migowym dla osób niesłyszących, co pozwala na łatwiejsze odszyfrowanie, co rozmówca chce przekazać). 

Maluch szybko nauczy się bobomigów, jeśli będą one konsekwentnie wprowadzane i utrwalane.

Przykłady bobomigów:

• przytulać – owinięcie rąk wokół siebie,
• jeść – złożone palce (tak, jakbyśmy coś w nich trzymali) kierujemy w stronę ust, udajemy spożywanie pokarmu,
• wyjść – gest przekręcania gałki od drzwi lub naciskania klamki,
• jeszcze/więcej – stukanie od siebie palcami.

Gesty bobomigów są łatwe do zapamiętania i wykonania. Mimo to każda rodzina może ustalić swoje własne gesty i się nimi z powodzeniem posługiwać. Naukę migania warto zacząć od najbardziej podstawowych znaków, które występują najczęściej w życiu dziecka, tj. jeść, pić, spać, miś, mleko itd.

Jakie są zalety nauki bobomigów?

Oprócz oczywistej korzyści, jaką jest nauka szybkiej komunikacji z otoczeniem przy pomocy gestów, bobomigi niosą ze sobą wiele pozytywnych dla rozwoju dziecka aspektów:

• podczas migania następuje synchronizacja półkul mózgowych, a także koordynacja oko-ręka,
• stymulacja obu półkul znacznie przyspiesza proces nauki (dzieje się tak, ponieważ lewa półkula ma ścisły związek z mówieniem, zaś prawa – z miganiem i ruchem ciała),
• przyspiesza naukę mówienia,
• następuje szybsza samoświadomość ciała dziecka,
• bogatszy słownik czynny i bierny,
• rozwój wyobraźni przestrzennej,
• ryzyko dysleksji zmniejszone do minimum,
• rozwój koncentracji, uwagi, pamięci,
• łatwiejsza nauka czytania i pisania,
• szybsza komunikacja i większa więź z opiekunami, rodzicami, dziadkami,
• rozwój inteligencji dziecka.

Co dziecko chce przekazać?

Najczęściej małe dziecko chce poinformować rodzica lub opiekuna o swoich aktualnych potrzebach – że jest głodne, spragnione, ma mokrą pieluszkę. Zazwyczaj rodzic wie, że coś jest nie tak, gdy dziecko zaczyna płakać, ale przecież dziecko mogłoby to zaprezentować w inny sposób – migając. Z badań dr Danuty Mikulskiej jasno wynika, że dzieci nie tylko „mówią” o swoich potrzebach związanych z fizjologią, ale też np. o potrzebie obejrzenia bajki, wyjścia na powietrze, zabawy lub chcą opowiedzieć, co zobaczyły np. w drodze powrotnej ze spaceru z babcią.

Kilka zasad bobomigania

• Naukę bobimgów zacznij, gdy dziecko skończy pół roku.
• Wybierz do nauki znaki, które zainteresują dziecko.
• Nie wprowadzaj wielu znaków naraz, zacznij od trzech prostych gestów.
• Zaangażuj w bobomigi resztę rodziny i opiekunów dziecka.
• Aby nauczyć dziecko bobomigów, musisz działać konsekwentnie i systematycznie. Niech miganie wejdzie Ci w nawyk.
• Mów, gdy migasz.
• Chwal dziecko.
• Traktuj bobomigi jako dobrą zabawę z dzieckiem.